Jakość życia to pierwotna kategoria definiująca poziom samorealizacji potencjału osobowego człowieka (tak jak on subiektywnie go określa) oraz jego satysfakcji z warunków prowadzonego życia (które realizuje rozumiany przez człowieka tzw. sens życia, w ramach którego człowiek się samorealizuje). Trwa od dawna spór o czynniki określające miary j.ż. Jak zauważył Erich Fromm całość ludzkiego myślenia, odczuwania i działania można sprowadzić do dwóch zasadniczych podmiotowych motywacji – „pragnienia życia” oraz „pragnienia posiadania” – w naszym ujęciu j.ż. jest swoistą miarą satysfakcji przede wszystkim w zakresie realizacji tego, co człowiek rozumie jako „pragnienie życia”, przy poczuciu spełnienia ważnych czynników ze sfery „pragnienia posiadania”.
Innymi słowy, j.ż. to syntetyczna kategoria, która określa poziom jednostkowego zadowolenia ze sfery tzw. czynników obiektywnych określających warunki naszego życia, takich jak:
- zabezpieczenie finansowe
- warunki mieszkania i pracy
- warunki leczenia i przywracania sił życiowych
- stan środowiska naturalnego i bezpieczeństwo ekologiczne
- różnorodność relacji społecznych
- system wsparcia społecznego
- dostepność i jakość edukacji
- dostepność pracy
- uczestnictwo w kulturze (sztuka, religia)
- rekreacja i wypoczynek
W powiązaniu z pewnymi czynnikami subietywnymi, jak np.:
- poczucie bezpieczeństwa i wewnętrznego spokoju (dobrostan psychiczny)
- poczucie realizacji życiowych celów, aspiracji i sensu życia
- poczucie harmonii z otoczeniem przyrodniczym
- poczucie akceptacji społecznej, uznania społecznego
- poczucie rozwoju, ulepszania różnych sfer życia (kreatywność, przezwyciężanie stagnacji i rutyny)
A także – ogólniej – zdolność czerpania pozytywnych emocji i doznań z poczucia przeżywania życia, kumulowania przeżyć i przekształcania ich w doświadczenia życiowe, co – wszystko razem – prowadzi do poczucia realizacji potencjału, który w sobie odnajdujemy w realizacji sensowego życia.
Pojęcie zbliżone do dobrostencji.
