Biomimikra {od gr. bios – 'życie’ + mimesis – 'naśladowanie’] – postawa polegająca na życzliwym (zob. biofilia) zainteresowaniu budową i zasadami działania organizmów oraz sposóbami ich adaptowania w życiu człowieka.
Termin wprowadziła Janine Benyus, w książce: „Biomimicry – Innovation Inspired by Nature” (1997). Autorka przedstawiła wyniki swoich badań nad tym, w jaki sposób natura poradziła sobie z różnymi problemami. Zaproponował także w jaki sposób można przenosić te rozwiązania do ludzkiego świata. Wyznaczyła ona postawę, podejście kluczowe dla nowej fazy rozwoju cywilizacji. Chodzi bowiem w b. nie o to, co możemy „wyciągnąć” z natury, jak możemy nadal z niej korzystać (co byłoby tylko kolejną fazą cywilizacji przemysłowej) – ale chodzi o to, czego możemy się od niej nauczyć. Jest to więc postawa nazywana też: „uczenie od natury”, wiąże się także z biofilią.
Przykłady, które omawia autorka to: energooszczędne budynki zaprojektowane na wzór kopców termitów, nietoksyczne kleje inspirowane przyczepnością gekonów, gumowe przyssawki podobne do tych, jakie posiada ośmiornica, liść jako model dla ogniwa słonecznego nowej generacji. Produkt końcowy biomimikry nie musi być podobny do swojego wzorca, zawsze jednak wykorzystuje tę samą zasadę jego działania. Janine Benyus nazywa takie projekty „innowacjami inspirowanymi naturą”.
Terminy równoznaczne: bionika, biomimetyka (zob. znaczenie tych terminów w osobnych hasłach).
Proponuję jednak rozróżnić znaczenie tych terminów:
- biomimikra – ogólna postawa naśladowania natury i stosowania jej rozwiązań w codziennym życiu
- biomimetyka – nauka studiująca budowę i sposób działania organizmów i stosująca te rozwiązania w wielu dziedzinach ludzkiej cywilizacji (materiałoznawstwo, energetyka, architektura, urbanistyka itp.).
- bionika – nauka badająca budowę i sposób działania organizmów i stosująca te rozwiązania w technice i budowie urządzeń technicznych.
